Hoofdmenu
Archief:

Cor Laarman
(1929 - 2019)

Boven: Cor Laarman

In Memoriam Cor Laarman
In ons weekblad Draf&Rensport nr.46 - 2019 stond een In Memoriam
over Cor Laarman, geschreven door Hans Sinnige, dat we met zijn
toestemming hebben overgenomen. Daaronder nog drie latere
toevoegingen (april 2024) over de vader van Cor, de oomzegger
van Cor en een herontdekt schilderij van
zijn goede draver Mike H.

Titel: Cor Laarman is niet meer

Cor Laarman, de aimabele man die jarenlang verantwoordelijk was voor de boxenverhuur op Duindigt en decennialang een gepassioneerd eigenaarrijder en -trainer was, is vorige week op 90-jarige leeftijd overleden.

Cor werd geboren op een steenworp afstand van Duindigt. Mede daardoor werd de liefde voor de koersen hem met de paplepel ingegoten. Doordat zijn vader Nardus Laarman als eigenaarrijder een voorliefde had voor moeilijke paarden, werd het Cor al snel duidelijk dat je een paard niet moest dwingen. Het was zijn overtuiging dat je meer bereikte met geduld dan met dwang. Zijn vader was actief in de koers met zijn eigen fokproducten, zoals Mientje Deter en Nevada L. Nevada L is de grootmoeder van Unpredictable, waarmee Luut Dooper begin jaren tachtig de Sweepstakes won.
Zijn eerste koersen reed Cor met de paarden van zijn vader, toentertijd nog op de grasbaan van Duindigt en met een totalisator die gewoon met de hand op het bord werd bijgehouden. Het was het begin van tientallen jaren actief deelnemen aan de koersen op Duindigt, met af en toe een uitstapje naar Nootdorp, Alkmaar en Hilversum. Een korte periode was Cor niet actief in de sport, maar toen hij ging werken bij L.J. van Harlingen keerde hij terug. Hij verzorgde en trainde de paarden van Louis. Uit die periode zijn Gay, Iron, Idealle Miss en job bekende namen. Het waren fokproducten van Louis van Harlingen, die zelf ooit amateurrijder was. De overwinningen met Iron en Mike H zullen bij de oudere liefhebbers nog bekend zijn. Cor wist vriend en vijand te verrassen met paarden die door anderen "bij de vuile was waren gegooid", zo omschrijven zijn kinderen het treffend. In juli 1975 wist Cor de slotdraverij op Duindigt te winnen. Op de streep klopte hij toen met Iron de door Gerard van Eykelenborg gereden Jupiter D (de volle broer van Kees Verkerk). Cor had een voorliefde voor het eigenzinnige in een paard. Met rust en aandacht proberen het talent er uit te krijgen, dat was zijn uitdaging. Dat wist hij met zijn kleine stal en door veel persoonlijke aandacht voor elkaar te krijgen. Memorabel was de overwinning met de door niemand aangekeken Tromp Bestevaer op 22 oktober 1983. In 1988 wist hij met Baroc de eerste keer uit meteen te winnen. Hij was met dit paard in vijf starts slechts een keer ongeplaatst. Na de winterstop kreeg Cor het paard niet in vorm. Een dramatische speling van het lot was dat toen Cor dacht dat het herstel ingezet had, het tegenovergestelde waar bleek te zijn. Tijdens een rustige duurtraining overleed het paard op de baan. Teleurstellingen zijn moeilijk te verkroppen, maar Cor zei altijd: "Je kunt beter tobben in de stal dan in huis".
Het overlijden van zijn dochter Marianne in 1997 was om die reden een mokerslag. In die periode kwam via Jos van Koolwijk de snelle Marnix Berkelaar op stal. Dat was geen makkelijk paard, maar Cor wist ook dit paard volledig naar zijn hand te zetten. Marnix gaf in die moeilijke tijd zijn leven weer kleur.

Tijdens de koersdagen op Duindigt deed geen enkele bezoekende trainer, die een box wilde bestellen, tevergeefs een beroep op hem. Cor hielp je altijd uit de brand. Harde werker als hij was maakte hij lange dagen, maar altijd met enthousiasme en interesse in de sport. De al jaren durende worsteling over het bestaansrecht van de drafsport raakte hem. Hij dacht altijd terug aan de jaren dat de tribunes vol zaten en grootse evenementen als de Dag van de Luchtmacht en de Dag van het Paard landelijke bekendheid hadden. De koersen kwamen toen nog wekelijks op de TV bij Studio Sport en iedereen, ook de mensen buiten de sport, kende Jojo en Henri Buitenzorg.

Tien jaar geleden nam Cor afscheid op Duindigt. Hij was inmiddels 80 jaar en deed om die reden een stapje terug. Na het overlijden van zijn vrouw in 2012 werd het leven voor hem moeilijker, maar desondanks bleef hij de koersen volgen. Vorig jaar bracht hij nog een bezoek aan Alkmaar. Door de afnemende gezondheid moest hij noodgedwongen zijn leven anders inrichten en aan dat leven kwam vorige week een einde. De oude eik is gevallen, zo omschreef de familie het. We leven met hen mee en wensen ze heel veel sterkte met hun verlies.

(einde In Memoriam)

Hieronder enkele foto's van Cor Laarman en zijn paarden

Boven: Iron en Cor Laarman op weg naar de baan.
Hij was gefokt door Louis van Harlingen en in eigendom van Cor.
De ruin won ca. 47.500 gulden.

Boven: Iron (links met Cor Laarman) verslaat Iris Volo (die bovendien
door het stek springt) in de Trust Pride-prijs op 5 augustus 1972.

Boven: Mike H spurt in handen van Cor Laarman naar de
overwinning in de Jojo Buitenzorg-prijs op Duindigt d.d. 22-8-1976.

Boven: Deze foto is gemaakt op 14 augustus 1997.
Toen was Mike H al 26 jaar oud en mocht hij met zijn eigenaar
Cor Laarman het défilé leiden van de eerste 2-jarigen koers
voor de M-jaargang van een alfabet verder. Cor is hier 68 jaar.

Cor's vader Nardus Laarman

De Familie Laarman zit al lang in de dravers. Het begon met de grootvader van Cor Laarman, G.C. Laarman, die al harddravers had en vlakbij Duindigt woonde. Zijn zoon R.W. (Nardus) nam de hobby over en werd zelfs semi-beroeps-trainer/pikeur. Via www.delpher.nl vonden we in een uitgave van het blad Paardensport en Fokkerij van 10-4-1947 onderstaand artikel als een soort Stable-Tour. In dit artikel staat dat Nardus ook paarden trainde voor eigenaar-amateurrijder Louis van Harlingen, die later Cor in dienst nam in zijn bouwbedrijf.

Onder: In het blad Paardensport en Fokkerij van 1-4-1960
vonden we onderstaand In Memoriam over Nardus Laarman.

Boven: Nardus Laarman rijdt een paard vanaf de deken,
bij de kortebaan in Lisse, waar hij de zogenaamde hittenrace won.
Het paard heette Jet en het was net na WO II.

Cor's oomzegger René Laarman

Cor Laarman had een broer, Gerard, die naar Canada was geëmigreerd. Diens zoon René Laarman groeide daar uit tot een uitstekende ijshockey-speler. Met zijn dubbele nationaliteit kwam hij viermaal enkele maanden naar ons land om hier als professional mee te doen in de competitie, bij verschillende clubs. Dat was in de jaren 1978-1983. In de zomermaanden hield hij zich bezig met het trainen van koerspaarden in zijn paardengekke thuisstad Guelph. René had al vroeg een eigen stal met voornamelijk pacers. Zoals gebruikelijk in Noord-Amerika liet hij zijn paarden in de koersen rijden door catch-drivers. René was zelf te zwaar, vond hij. Door zijn successen als publiek-trainer kreeg hij uitstekende paarden in training. In de jaren 90 behaalde hij met zijn stal een jaarlijkse winsom van ongeveer een half mijoen Canadese dollars. Vanaf 2003 ging het geleidelijk omhoog tot ruim 1 miljoen Ca$ in 2007. Hij was dus in dubbel opzicht geen "kleine" trainer. Zijn carrière wordt uitvoerig beschreven in een artikel in het blad Draaf, nr.4 uit 2008.

Boven: René Laarman in zijn jonge jaren,
de ijshockey-tijd.

Boven: René Laarman later, als koerspaarden-trainer.

Het schilderij van Mike H

Cor Laarman had 4 kinderen, René, Sjaak, Marianne en Ellen. In april 2024 kreeg de secretaris van het NDR-Archief een sympathieke e-mail van de jongste dochter Ellen, inmiddels 59 jaar. Zij vertelde het volgende bijzondere verhaal:

Mijn opa Nardus Laarman trainde en reed al harddravers. Mijn vader Cor is ooit als leerling-pikeur bij zijn vader begonnen. Daarna ging hij als militair naar Ned.-Indië. Bij terugkomst is hij uiteindelijk 27 jaar in dienst geweest in het bouwbedrijf van Louis van Harlingen, die ook de drafsport als hobby had. Mijn vader heeft parttime de paarden van Van Harlingen getraind. De draver Iron was van hemzelf. Mike H (fokproduct van Van Harlingen) zag hij geboren worden. Hij heeft hem hij beleerd, getraind en gereden. 16 koersen gewonnen in 2 jaar tijd. Mike H had harde spat en stond uiteindelijk op een winsom van 40.000 gulden. Daarna is hij als recreatief paard zowel voor de kar als onder het zadel uitgereden tot aan zijn overlijden in 2002. Mijn vader was daarbij.

Wij, de 4 kinderen van Cor en Bep Laarman zijn opgegroeid met mijn vaders passie en, net zoals mijn opa, Nardus Laarman, de merrie Clemence had (overgrootmoeder van Unpredictable), hadden wij Mike H als familiepaard. We hebben alle 4 met hem gereden voor de kar. Ook de kleindochters maakten ritjes met hem en hij bracht ons altijd veilig thuis. Zolang als mijn vader geleefd heeft en ook toen hij actief deelnam met paarden (tot zijn 80e!) hebben wij, René, Sjaak, Marianne en ik, actief support gegeven. Mijn broer Sjaak smeedde en lastte de ijzers. Na het overlijden van Marianne reed René met de auto en de rice-trailer naar de koersbanen of naar een dierenarts. Marianne en ik deden veel van de dagelijkse taken, zoals boxen uitmesten, uitrijden, poetsen. Alles naast school, werk en gezin. Als een paard van mijn vader koerstte, stonden we allemaal op de tribune. Door dik en dun.

Ongeveer 40 jaar geleden zagen we dat Wim Vaarzon Morel op het stallenterrein onze Mike H aan het schetsen was. Zo gaaf, en natuurlijk wilden we het graag hebben. Echter ruim buiten ons budget..... en we lieten het erbij. Wim verkocht de aquarel en die werd onvindbaar. Ik hoopte dat het ooit te koop zou komen.

Ongeveer 10 jaar geleden begon het verlangen om het schilderij terug te vinden, steeds groter worden. Een onmogelijke zoektocht, maar ik heb het nooit los kunnen laten. Ik checkte veilingsites en eventuele exposities, maar zonder resultaat. Tot afgelopen paaszondag...
Ik checkte de veiling site en ik herkende Mike meteen. Mijn hart maakte een sprong van jewelste want daar stond het: dit paard is een draver en het heet Mike H. De naam staat zelfs onderaan de aquarel geschreven. Ongelooflijk, als zoeken naar een naald in een hooiberg, maar ik vond het terug.... na 40 jaar!!
De volgende dag is de koop gesloten en ben ik in Hoofddorp bij een uiterst warm, gastvrij èn betrokken echtpaar op bezoek geweest. We waren geëmotioneerd om deze unieke ontmoeting. Toen de vrouw vertelde dat ze in oktober 2023 contact met het NDR museum had gelegd, was ik ontroerd door de moeite die ze had gedaan om ons te vinden. Dat lukte toen niet, maar desondanks heeft het schilderij ons nu toch gevonden en is een droom uitgekomen.

Wij, de kinderen van Cor en Bep Laarman, dragen het NDR-Archief een warm hart toe en wensen u nog veel succes met het prachtige initiatief om het museum in stand te houden en mooie herinneringen aan lang vervlogen jaren te bewaren.
(einde bericht van Ellen Laarman)

Enkele oud-gedienden van Duindigt haalden bij de werkgroep van het NDR-Archief herinneringen op aan Cor Laarman:
1. de secretaris van het NDR-Archief Gerard Koop antwoordde Ellen als volgt: Natuurlijk ken ik de familie Laarman, waarmee ik wel eens een praatje maakte. Jouw vader was vaak samen met Kees Romein en jouw moeder zat dan in de grote tribune aan een tafeltje met Koos Oliehoek en zijn vrouw. Samen speelden ze vaak een paardje.
2. een andere oud-gediende wist zich te herinneren dat Louis van Harlingen enkele boxen op het stallenterrein van Duindigt heeft laten bouwen, waar Cor later ook gebruik van heeft gemaakt. Uiteindelijk zijn die boxen vervallen aan Duindigt. En Cor Laarman was een hele aardige vent!

Boven: Dit is de aquarel van Mike H.
Op de foto ontbreekt zijn naam (onderaan)
en de naam van de schilder W. Vaarzon Morel.
Deze kunstenaar kwam vaak op de drafbanen en kortebanen
om paarden te schilderen. Hij woonde in de buurt van Purmerend
en is in oktober 2023 op 92-jarige leeftijd overleden.